Ratcatcher Jack Black - PARSON RUSSELL TERRIERS

Parson Utrecht
Parsonutrecht.nl
Ga naar de inhoud

Ratcatcher Jack Black














Jack Black, her majesty's (Queen Victoria) ratcatcher, 1851

















Jack Black was rattenvanger en mollenvernietiger in dienst van Queen   Victoria in het midden van de 19e-eeuw. Black had opvallende figuren in zijn   zelfgemaakt "uniform" gezet bestaande uit een scharlaken bovenjas,   herenvest, en kniebroek, met een grote lederen riem met ingezette   gietijzeren ratten.
Jack Black - Rat Catcher


Hij is voornamelijk bekend geworden door het boek van Henry Mayhew's, uit   1851,  "London Labour and the London Poor", waarbij deze schrijver een   aantal Londenaren interviewde en hun leven laat beschrijven, waaronder ook   Jack Black. In hoofdstuk 3, vertelt hij Mayhew over zijn werk en ervaringen   en over een aantal gebeurtenissen die plaatsvonden toen hij bijna stierf aan   een vergiftiging na een rattenbeet.


naar videos meer videos bekijken
Ratpit met Jack Russell Terrier
Wanneer hij een ongebruikelijke gekleurde rat ving, fokte hij hiermee, om   nieuwe kleurvariaties te krijgen. Hij verkocht zijn thuisgeteelde getemde   gekleurde ratten als huisdieren, voornamelijk, zoals het hem opviel, aan   "goed opgevoede jonge dames om in eekhoornkooitjes te houden ". Beatrix   Potter, Engels schrijfster en illustratrice (28 juli 1866 – 22 december   1943) was, zoals men aanneemt een van zijn klanten.  Zij droeg het boek   Samuel Whiskers aan haar rat die dezelfde naam had. De meer intellectuele   dames van het hof hielden ratten in hun sierlijke vergulden kooitjes. Zelfs    Queen Victoria hield twee ratten. In dit opzicht was werden de tamme en   hippe ratten gevestigd.
Black had naast ratten een aantal hobbies, naast vissen (om  zelf te eten en als voer voor zijn aquariia) ving hij vogels en zette dieren op  (Taxidermie). Hij was ook een een talentvolle hondenfokker. Hij vertelde Mayhew:  "I had a little rat dog—a black tan terrier by the name of Billy which was the  greatest stock dog in London of that day. He was the father of the greatest  portion of small black tan dogs in London now. I've been offered a sovereign per  pound (in weight) for some of my little terriers, but I wouldn't take that price,  for they weren't heavier than two or three pounds. I once sold one of the dogs  to the Austrian Ambassador...My terrier dog was known to all the London fancy.  As rat-killing dogs, there's no equal to that strain of black tan terriers."
Rat-bijten is  een bloedige sport wat inhoud het doodbijten van ratten in een kuil.
Geschiedenis
In 1835 stelde het Brits Parlement een wet ("Cruelty to Animals"= "Wreedheden  tegen dieren") op, waarin het verboden werd om, dieren zoals beren, stieren en  andere grote dieren zich te laten doodbijten.  Rattenbijten werd niet  strafbaar gesteld en de ratten competitie kwam naar de voorgrond als een gokspel.  Er waren plotseling 70 'rattenkuilen' in Londen.
Atmosfeer
Wentworth Day, die deze sport volgde beschreef zijn ervaring en atmosfeer bij  een van de laatste oude Ratbit's  in Londen van deze tijd.
ratcatcher
"Dit was een erg vieze,kleine ruimte bij Cambridge Circus (plein in Londen).  Je liep naar beneden de kelder in via een rotte trap, een kelder die van twee  huizen was samengevoegd. De kelder was met rook gevuld, en stonk naar ratten,  honden en ook naar vieze mensen. De muffe lucht van flauw bier overviel je bijna.  Gaslampen verlichten de kelder, een ring omlijnt door houten planken, hetzelfde  zoals in een Romeins circus arena en houten tribunes, die over elkaar heen  gebouwd waren tot aan bijna het plafond. Dit was de kuil voor hondengevechten,  hanengevechten en rattenbijten. Een honderdtal ratten werden er in gezet, grote  gokkers spraken honderd uit over wie de meeste ratten kon doden in een minuut.  De honden werktte op een voorbeeldige manier, een greep, een slinger en het was  allemaal over voor de rat. Met speciaal bedreven honden vlogen op hetzelfde  moment  twee dode ratten door de lucht..."
Regels
De officials wezen een scheidsrechter en een tijdmeter aan.  Kuilen waren  soms bedekt  van ijzergaas of andere beveiligingen die de ratten  tegenhielden te ontsnappen via de muren. regels varieerden van wedstrijd tot  wedstrijd.
In een variatie keek men  naar het gewicht van de hond. De deelnemende hond moest zoveel ratten doden als  het aantal "pounds" (=gewicht in engelse ponden) dat het woog, binnen een vooraf  afgesproken tijd. Het voorgeschreven aantal ratten werd in de kuil losgelaten en  de hond werd door zijn baas in de ring gezet. De klok begon te lopen op het  moment dat de hond de grond raakte. Wanneer de hond de laatste rat had geveld,  greep zijn baas de hond van de vloer en stopte de tijd.

ratpitch
Ratten waarvan men dacht  dat ze nogsteed leefden werden bij de schaidsrechter op de tafel gelegd. De  scheidsrechter sloeg ze dan 3 keer met een stok. Wanneer de rat het voor elkaar  had gekregen om uit de kuil te kruipen dan werd deze als levend beschouwd en  afhankelijk van de regels van de wedstrijd, zou de hond gediskwalificeerd kunnen  worden of hij zou terug worden gezet met die rat in de ring om het alsnog te  doden. De nieuwe tijd werd toegevoegd aan de oorspronkelijke tijd.
Ratcatcher
In aanloop van de wedstrijd was het noodzakelijk om een groot aantal van  duizenden ratten te bemachtigen. De rattenvangers werden hiervoor ingeschakeld  om aan deze behoefte te voldoen. Een beroemde rattenvanger van Victoriaans  Engeland was Jack Black.
Techniek
Snelle honden hadden de voorkeur.  Rattenkillers bijten slechts 1 keer.
Breeds
De rattenhonden waren typisch van het werkende terrierras, wat inhield, maar  niet beperkt was, the Bulldog en Terrier, Bull Terrier, Fox Terrier, Jack Russell  Terrier, Rat Terrier, Manchester Terrier and Staffordshire Bull Terrier. De mate  van zorg bij het fokken van deze rattenvangers  was duidelijk gericht op  het toenemende belang van het zakelijke mogelijkheden.  regarded and famous in those times.  

rathunting england19 century
Billy's cariërre werd bekroot in April 22, 1823, toen er  een wereldrecord werd gezet  met het doden van honderd ratten in anderhalve  minuut. Het record stond tot 1862 toen het werd opgeeist door een andere  rattenvanger met de naam "Jacko". Billy bleef tot op hoge leeftijd  in de  rattenkuilen, beschreven met 1 oog en twee tanden.
Ondergang
De laatste publieke competitie vond plaats in  Leicester in 1912. De  Eigenaar werd veroordeeld, bekeurd en hijmoest aan de rechtbank beloven dat hij  nooit meer zo'n entertainmaint zou gaan promoten. In de tweede helft van het  regeren van Queen Victoria kwam er een wat humanere houding naar hondengevechten,  met de voorbeeldfunctie die zij als dierenliefhebbende Majesteit had.  Bijtsporten  verminderden in populariteit en het tentoonstellen van   honden verving de attractie die Dogpit heette.

terrier rat hunt

Rat Pit Lancaster 1912
Terug naar de inhoud